Kalcyfikacja zastawek i naczyń wieńcowych w dializie otrzewnowej

Abstrakt

Pacjenci z przewlekłą chorobą nerek i leczeni dializami stanowią populację wysokiego ryzyka przyspieszonego rozwoju miażdżycy, a około 50% śmiertelności w tej grupie chorych występuje z powodu chorób sercowo-naczyniowego. Ryzyko śmierci wynikające z tych przyczyn jest 20-30 krotnie wyższe niż w populacji ogólnej. Występowanie wysokich wartości wskaźnika śmiertelności na skutek niedokrwiennej choroby serca związane jest z obecnością nasilonej kalcyfikacji środkowej błony ściany aorty, co przyczynia się do wzrostu sztywności ścian tętnic, zwiększenia wartości ciśnienia tętna oraz spadku perfuzji przez tętnice wieńcowe podczas okresu rozkurczu, jak też kalcyfikacji zastawek serca. Celem pracy była ocena wzajemnych zależności pomiędzy stężeniami wybranych parametrów biochemicznych a stopniem kalcyfikacji zastawek i naczyń wieńcowych u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek leczonych dializami otrzewnowymi Kalcyfikacja naczyń wieńcowych i zastawek serca występuje u ponad 70% pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek leczonych dializą otrzewnową. Stężenia endogennego inhibitora procesu kalcyfikacji – fetuiny-A – korelują w sposób ujemny z wartościami wskaźników kalcyfikacji naczyń wieńcowych (wskaźnik Agatsona i wolumetryczny), co wskazuje na to, że niedobór fetuiny-A leży u podstaw tej patologii. Kalcyfikacja zastawek serca jest charakterystyczna głównie dla pacjentów, u których stwierdza się wysokie wartości wskaźników kalcyfikacji naczyń wieńcowych. U pacjentów z kalcyfikacją zastawek stężenia fetuiny-A są istotnie niższe w porównaniu z osobami bez zwapnień w obrębie zastawek. Wraz z nasileniem procesu kalcyfikacji naczyń wieńcowych i zastawek dochodzi do aktywacji reakcji ostrej fazy, co wyraża się wzrostem stężenia białka C-reaktywnego i fibrynogenu. Parametry te wraz z oznaczeniami fetuiny-A mogą być pomocnym narzędziem w ocenie ryzyka kalcyfikacji pozakostnej jak też miażdżycy.