Fetuina-A u chorych z cukrzycą typu 2

Abstrakt

Fetuina-A jest krążącą glikoproteiną, wykazującą działanie hamujące na procesy ektopowej kalcyfikacji naczyniowej oraz indukującą mechanizmy oporności na insulinę zarówno w badaniach na ludziach, jak i zwierzętach. Stwierdzono, że niskie stężenia fetuiny-A u pacjentów dializowanych są związane ze zwiększoną śmiertelnością z powodu chorób sercowo-naczyniowych w rezultacie nasilenia procesów kalcyfikacji śródnaczyniowej. Choroby sercowo-naczyniowe, w tym zawał mięśnia sercowego, również w przypadku cukrzycy typu 2 stanowią jedną z głównych przyczyn zgonów. Dlatego też postanowiono oznaczyć stężenia osoczowe fetuiny-A w celu wyjaśnienia jej roli w rozwoju powikłań sercowo-naczyniowych u pacjentów z cukrzycą. Badania przeprowadzono u 51 pacjentów z cukrzycą typu 2 oraz u 30 osób zdrowych. U 30 chorych z cukrzycą stwierdzono występowanie powikłań mikronaczyniowych, zaś u 19 pacjentów mikroangiopatie. U badanych osób oznaczano stężenia fetuiny-A, fibrynogenu, białka C-reaktywnego, cholesterolu całkowitego, triglicerydów, cholesterolu HDL oraz LDL.
Stwierdzono, że stężenia fetuiny-A były obniżone w grupie pacjentów z cukrzycą w stosunku do grupy kontrolnej. U pacjentów z niskimi stężeniami fetuiny-A (poniżej 22,44 ng/L) wysokie stężenia białka C-reaktywnego (>5 mg/L) występowały w 56%, zaś wysokie stężenia fibrynogenu (>4 g/L) w 75% przypadków. W grupie pacjentów, u których stwierdzono obecność wszystkich trzech czynników ryzyka (niskie stęż. fetuiny-A oraz wysokie stęż. CRP i fibrynogenu), częstość występowania powikłań makronaczyniowych wynosiła 100%. Nasze badania sugerują, że fetuina-A jest niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju powikłań makronaczyniowych u chorych z cukrzycą typu 2, zaś jej oznaczanie wraz ze stężeniami wysokoczułego CRP oraz fibrynogenu może być użytecznym narzędziem w wykrywaniu procesów patologicznych toczących się w obrębie dużych naczyń krwionośnych w tej grupie chorych.