Zaburzenia psychiczne populacji wieku rozwojowego

Autor

  • Piotr Książek Department of Public Health, II Faculty of Medicine with English Division, Medical University of Lublin Autor
  • Maciej Kamiński Department of Public Health, II Faculty of Medicine with English Division, Medical University of Lublin Autor
  • Piotr Dreher Department of Public Health, II Faculty of Medicine with English Division, Medical University of Lublin Autor
  • Piotr Okoński Department of Public Health, II Faculty of Medicine with English Division, Medical University of Lublin Autor
  • Bartłomiej Drop Department of Public Health, II Faculty of Medicine with English Division, Medical University of Lublin Autor
  • Magdalena Kot Students Scientific Society under Department of Public Health, Medical University of Lublin Autor

Słowa kluczowe:

zaburzenia psychiczne, dzieci, młodzież, wiek rozwojowy

Abstrakt

Wstęp. Definicja Światowej Organizacji Zdrowia, zgodnie z którą zdrowie to stan całkowitego fizycznego, psychicznego i społecznego dobrostanu, a nie tylko brak choroby czy kalectwa wskazuje na szeroką perspektywę, w jakiej powinno się postrzegać i analizować zjawiska zdrowotne. Diagnozowanie zaburzeń psychicznych u pacjentów w wieku rozwojowym wiąże się zarówno z trudnościami wynikającymi z dynamiki zmian rozwojowych jak i z dziedzictwa genetycznego, urazów ośrodkowego układu nerwowego, zaburzeń organicznych czy też patologii środowiska.

Cel. Celem pracy była analiza przypadków pacjentów leczonych z powodu zaburzeń psychicznych w okresie dwóch ostatnich lat w Oddziale Psychiatrii Dziecięcej Szpitala Neuropsychiatrycznego SPZOZ w Lublinie.

Materiał i metody. Analizy dokonano w oparciu o dokumentację medyczną dzieci leczonych w oddziale w okresie od stycznia 2010 do grudnia 2011.

Wyniki. W badanym okresie przyjęto do oddziału 497 pacjentów. W grupie tej odnotowano znaczną przewagę chłopców (352) nad dziewczynkami (145). Wiek dzieci wahał się od 6 do 16 roku życia. Pacjenci w wieku przedszkolnym (3-6 lat) stanowili 4% ogółu, w wieku dorastania (13-18 lat) – 47%. Najliczniejszą grupę 49% stanowiły dzieci w wieku szkolnym (7-12 lat). Największą liczbę przyjęć odnotowywano w marcu (50), najmniejszą w lipcu (26). Największą grupę 336 przyjętych osób w tym okresie stanowili pacjenci z rozpoznaniem końcowym hospitalizacji F90-98 „zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie i wieku młodzieńczym”. Najkrótszy czas hospitalizacji wyniósł 1 a najdłuższy 101 dni.

Wnioski. Zaburzenia psychiczne badanej grupy wieku rozwojowego w większym stopniu dotyczą chłopców, niż dziewcząt. Widoczna jest korelacja pomiędzy porą roku a liczbą rozpoczętych hospitalizacji. W okresie wakacyjnym letnim liczba ta była zauważalnie mniejsza w porównaniu z okresem zimowym, co może sugerować wpływ środowiska szkolnego jako stresogennego czynnika wyzwalającego zaburzenie. Analiza danych potwierdza, iż zaburzenia zachowania i emocji stanowią największy odsetek patologii w zakresie zaburzeń psychicznych dzieci i młodzieży.

Bibliografia

1. http://www.who.int/topics/mental_health/en/Access from 23.01.2012 r.

2. Pużyński S, Wciórka J. Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Badawcze kryteria diagnostyczne. Warszawa: Uniwersyteckie Wydawnictwo Medyczne VESALIUS; 2000.

3. Wciórka J. Kryteria diagnostyczne według DSM-IV-TR. Wrocław: Elsevier Urban & Partner; 2008.

4. Popielarska A, Popielarska M. Psychiatria wieku rozwojowego. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL; 2000. p. 14.

5. Goodman R, Scott S. Psychiatria dzieci i młodzieży. Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner; 2000.

6. Craddock N, Kerr M, Thapar A. Jakie są najważniejsze umiejętności psychiatry? The Psychiatrist. 2010;34:457-60.

7. International Classification of Impairments, Disabilities and Handicaps.

8. Zastosowanie psychoterapii poznawczo-behawioralnej zespołu obsesyjno-kompulsyjnego u dzieci i młodzieży. Prowadzenie psychoterapii poza gabinetem. Psychiatr Psychol Klin. 2011;11(2):92-9.

Opublikowane

2012-01-01