Metoda „czarnych punktów” metodą zarządzania ryzykiem na przykładzie szpitala klinicznego
Słowa kluczowe:
zarządzanie ryzykiem, metoda „czarnych punktów”, identyfikacja zdarzeń niepożądanych, poziomy istotności czarnych punktówAbstrakt
Wstęp. Szpitale są instytucjami, które ze względu na swoją specyfikę i charakter są szczególnie mocno narażone na różnego rodzaju zagrożenia. Jedną z najważniejszych i najczęściej stosowanych metod zarządzania ryzykiem jest metoda „czarnych punktów”.
Cel. Celem badań było opracowanie podstaw tworzenia modelu procedur i interwencji medycznych w różnych oddziałach szpitala podlegających monitorowaniu w zakresie zarządzania ryzykiem.
Materiał i metody. Materiał badawczy pochodzi z jednego ze szpitali akademickich w województwie łódzkim. Zgromadzone informacje zebrane zostały w oparciu o 450 kompletnych historii chorób i inną dokumentację medyczną pacjentów leczonych w szpitalu w latach 2006-2007. Analizie poddano wybrane pobyty w stacji dializ oraz hospitalizacje w oddziale okulistyki, neurochirurgii i chirurgii plastycznej.
Wyniki. Zebrane dane pozwoliły określić nie tylko powikłania, które wystąpiły podczas udzielania w/w świadczeń medycznych, ale zaproponować ewentualne działania zapobiegawcze oraz korygujące. Jednocześnie na podstawie przeanalizowanej dokumentacji określono średni czas hospitalizacji (bez powikłań) dla każdej operacji/zabiegu, częstość poszczególnych zdarzeń niepożądanych, jak również średni czas pobytu dla konkretnego powikłania osobno. Oszacowano także, przybliżony koszt osobodnia w wybranych oddziałach.
Wnioski. Każdy niekorzystny skutek czy zdarzenie ma swoje określone przyczyny. Poznanie ich, a więc dokładne ustalenie etiologii jest rzeczą bardzo ważną i pierwszorzędną w całym procesie zarządzania ryzykiem. Analiza występujących powikłań czy zagrożeń, nawet tych wydawać by się mogło najmniej znaczących, to szansa na ich ograniczenie lub całkowite wyeliminowanie.
Bibliografia
1. Sikorska-Jaroszyńska MHJ, Jaroszyński JA. Powikłania występujące w przypadku nerkozastępczego leczenia hemodializami. In: A Książek (ed). Podręcznik dializoterapii. p.106-22
2. Liber M, Miłkowski A, Smoleński O. Rola pielęgniarki w trakcie zabiegu hemodializy. In: B. Rutkowski (ed). Dializoterapia w praktyce pielęgniarskiej. Gdańsk; 2002. p.100-30.
3. Soczewka i zaćma. J. Kałużnego (ed). Seria Basic and Clinical Science Course; 2007. p.100-8.
4. Jaskra. MH. Niżankowska (ed). Seria Basic and Clinical Science Course. Wrocław; 2006. p.218-9, 347-8, 424.
5. Majchrzak H, Majchrzak K, Stępień T, Tymowski M. Chirurgiczne leczenie zmian patologicznych przyśrodkowej części płata skroniowego, śródmózgowia i tylnej części wzgórza przez szczelinę naczyniówkową rogu skroniowego. Neurologia i Neurochirurgia Polska. 2008;42(2):123-31.
6. Tomasik M, Gaszyński W, Samborska-Sablik A. Podtlenek azotu. Fakty i mity. Anestezjol i Ratownictwo, 2008;2:250-5.
7. Sierocka A, Marczak M. Risk management of adverse events in hospitals (case study). J Health Policy Insurance and Management. 2011;153-62.
8. Marczak M, Sierocka A. The method of black spots and its exemplification for a chosen research hospital. Risk Management in Health Care System – Methodology and Chosen Examples. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódźkiej; 2008.
9. Myśliwiec M, Kalinowski M, Trusewicz W. Ostre powikłania hemo-dializ. In: B. Rutkowski (ed). Dializoterapia w praktyce pielęgniarskiej. Gdańsk; 2002. s. 131-41.
10. Klepacka J. Ostre powikłania hemodializ. In: Dializoterapia w praktyce lekarskiej. Makmed. 2004;3:203-16.
11. Sierocka A, Milewska A, Marczak M. Zarządzanie ryzykiem w systemie opieki zdrowotnej na przykładzie szpitala w województwie łódzkim. Sytuacja ekonomiczna, organizacyjna i kadrowa organizacji gospodarczych w aglomeracji łódzkiej. Łodz: Wydawnictwo Media Press; 2007.
