Próba oceny akceptacji zjawiska homoseksualizmu w społeczeństwie polskim

Abstrakt

Homoseksualizm, uznawany był i jest przez większość społeczeństw judaistycznych, chrześcijańskich i islamskich za temat wstydliwy, niezgodny z przyjętymi normami społecznymi i naukami kościoła, a zwłaszcza przeciwny doktrynom Kościoła Katolickiego. Dopiero w roku 1975, American Psychiatric Association wyeliminowało homoseksualność z klasyfikacji DSM, jako nie będące zaburzeniem psychicznym. Szesnaście lat później, World Health Organization zrobiło to samo, pozbawiając ICD terminologii dotyczącej homoseksualności. Rok 1976 przyniósł zniesienie przez rząd RFN zakazu kontaktów homoseksualnych dla wszystkich poniżej 21 roku życia, natomiast rok później rząd Wielkiej Brytanii przyjął ustawodawstwo znoszące różnicowanie wieku dozwolonej inicjacji wśród homoseksualistów. W 1981 roku zakazano stosownym aktem prawnym dyskryminacji za orientację seksualną w Norwegii. Niepodważalne jest, że jeszcze w 1993 roku na terytorium niemal 50% stanów w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, nakładano kary za akty homoseksualne.
Ustalono, że oszacowanie rozkładu tożsamości seksualnych (w tym homoseksualnych) w społeczeństwie jest niezmiernie trudne, czego może dowodzić fakt, iż „w orzecznictwie prawno-kanonicznym jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychoseksualnych jest homoseksualizm”. Kontrowersje społeczne wzbudza kwestia związana z rolą rodzica o homoseksualnej tożsamości.
Należy przyjąć za pewnik, iż w chwili obecnej społeczeństwo polskie nie jest przygotowane do zaakceptowania homoseksualizmu we wszystkich sferach życia społecznorodzinnego, na równi z “prawami przysługującymi” formalnym lub nieformalnym związkom heteroseksualnym