Niezdolność do pracy w wybranych chorobach psychicznych

Abstrakt

Aktualna sytuacja diagnostyczno-orzecznicza potwierdza wciąż wzrastającą liczbę osób leczonych z powodu chorób i zaburzeń psychicznych. Nastąpił wzrost liczby osób leczonych z powodu zaburzeń afektywnych, nerwicowych, wywołanych stresem i somatyzacyjnych. Od lat zaburzenia psychiczne znajdują się na trzecim miejscu wśród medycznych przyczyn niezdolności do pracy. Istotną rolę w prawidłowym orzecznictwie lekarskim odgrywa wywiad od badanego i od osób z jego otoczenia, dokumentacja z leczenia szpitalnego i ambulatoryjnego oraz przeprowadzone badanie lekarskie. Przed ubieganiem się o świadczenie rentowe ubezpieczony leczony z powodu schorzeń psychicznych powinien wykorzystać 182 dniowy okres zasiłkowy, w czasie którego leczący lekarz psychiatra powinien dokonać analizy dalszego rokowania, co do aktywności zawodowej, wykorzystując możliwość skierowania chorego na rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej. Lekarz orzecznik lub komisja lekarska, a w zależności od upośledzenia sprawności organizmu ubezpieczonego ubiegającego się o świadczenie rentowe może orzec częściową, całkowitą niezdolność do pracy lub niezdolność do samodzielnej egzystencji, a w przypadku, gdy może on rokować w ciągu 12 m-cy po zakończeniu okresu zasiłkowego powrót do pracy zarobkowej, ustalić uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.