Rola pielęgniarki w profilaktyce zaniedbywania i wykorzystywania dzieci
Słowa kluczowe:
pielęgniarka, prewencja, zespół dziecka krzywdzonegoAbstrakt
Zjawisko krzywdzenia dzieci stanowi istotny problem interdyscyplinarny wymagający zintensyfikowanych działań prewencyjnych. Istotne jest nie tylko wykrywanie krzywdzenia dziecka, ale też zapobieganie przemocy. Zapobieganie wykorzystywaniu i zaniedbywaniu oszczędza dziecku bólu i cierpienia zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Celem pracy jest przedstawienie roli pielęgniarki w zapobieganiu zespołowi dziecka krzywdzonego. Pielęgniarka pediatryczna, kontaktująca się wielokrotnie z dzieckiem i jego rodzicami powinna być w swej działalności profilaktycznej nastawiona również na wykrywanie objawów, na podstawie których można podejrzewać krzywdzenie dziecka. Poradnictwo profilaktyczne oraz działania na rzecz wzmocnienia rodziny stanowią integralny element opieki pielęgniarskiej i odgrywają istotną rolę w zapobieganiu przemocy i zaniedbywaniu dzieci.
Bibliografia
1. Dubowitz H. Zapobieganie zaniedbywaniu i wykorzystywaniu dzieci: rola pediatry. Pediatria po Dyplomie. 2004;8(4):33-8.
2. Kądziela-Olech H. Dziecko maltretowane. Terapia. 1999;6:56-8.
3. Wexler B. Physical and sexual abuse during childhood and development of psychiatric illness during adulthood. J Nerv Ment Disor. 1997;18(8):522-4.
4. Kram M. Zespół dziecka krzywdzonego. Piel Poł. 2003;10:18-23.
5. Mossakowska B. Społeczno-medyczne aspekty zespołu dziecka krzywdzonego. Przegl Ped. 1998;28(3):181-4.
6. Bonnier C. Outcome and prognosis whiplash shaken infant syndrome. Late consequences after a symptom-free interval. Dev Med Cild Neurol. 1995;37(11):943-56.
7. Mikołajczyk W. Zespół dziecka potrząsanego. Nowa Pediatria. 2000;18(1):12-5.
8. Altman R. Abusive head injury as a cause of apparent life-threatening events infancy. Arch Pediatr Adolesc Med. 2003;157:1011-5.
9. Glaser D, Frosh S. Dziecko seksualnie wykorzystywane. Warszawa: PZWL; 1995.
10. Thompson A. Childhood emotional abuse. Br J Psychiatry. 1997;168(2):143-8.
11. Krawczyński M. Przemoc wobec dziecka. Dziecko krzywdzone. Definicja i interpretacja zjawiska. Aspekty prawno-organizacyjne i psychologiczne. Ped Pol. 1998;21(5):29-36.
12. Krugman R. Child abuse and neglect. Am J Dis Child. 1993;147(5):517.
13. Cicchetti D, Toth S. Child maltreatment. Annu Rev Clin Psychol. 2005;1:409-38.
14. Oblacińska A. Wykrywanie objawów krzywdzenia (maltretowania) dziecka. Lek Rodz. 1999;4(7-8):82-6.
15. Dyga-Konarska M. Rozpoznawanie i postępowanie w przypadku dziecka krzywdzonego. Standardy Medyczne. 2000;4(7):56-9.
16. Raynor P, Rudolf M. What do we know about children who fail to thrive? Child Care Health Dev. 1996;22(4):241-50.
17. Meadow R. What is and what is not ,,Münchausen syndrome per proxy’’? Arch Dis Cild. 1995;72:534-8.
18. Reece R. Fatal child abuse and sudden infant death syndrome. Pediatrics. 1993;91:423-9.
19. Anderson J. Munchausen syndrome by proxy. Br J Hosp Med. 1996;56(1):43-5.
20. Richman H. From a radiologist’s judgment to public policy on child abuse and neglect: what have we wrought? Pediatr Radiol. 2000;30:219-28.
21. Izdebska A, Lewandowska K. Znaczenie profilaktyki krzywdzenia małych dzieci. Dziecko krzywdzone. Teoria. Badania. Profilaktyka. 2009;1:27.
22. Nitsch-Osuch A. Rola lekarzy w rozpoznawaniu i profilaktyce krzywdzenia małych dzieci. Dziecko krzywdzone. 2009;2:27.
23. Jarosz E. Międzynarodowe standardy przeciwdziałania krzywdzeniu dzieci. Warszawa: Wyd. Akad. Żak; 2008.
