Motywacja pacjenta do udziału w psychoterapii
Słowa kluczowe:
motywacja pacjenta, psychoterapia, pacjent psychiatrycznyAbstrakt
Motywacja pacjenta do podjęcia leczenia stanowi jedną z kluczowych kwestii branych pod uwagę przy kwalifikacji chorego do psychoterapii. Silnie zmotywowani pacjenci osiągają lepsze wyniki podczas leczenia farmakologicznego, jak również czynią większe postępy w toku procesu psychoterapeutycznego niż ci niezmotywowani.
Praca stanowi przegląd dostępnej literatury na temat motywacji do podejmowania leczenia, głównie psychoterapii, u pacjentów psychiatrycznych oraz osób poszukujących fachowej pomocy w rozwiązywaniu własnych kłopotów natury psychicznej. Szczególny nacisk został położony na takie aspekty jak:
− motywacja do pozbycia się dokuczliwych objawów,
− obawy przed konsekwencjami leczenia psychiatrycznego lub zasięgania pomocy u psychologa lub psychoterapeuty,
− gotowość do poznawania przyczyn choroby lub zaburzenia psychicznego,
− zewnętrzne naciski na podjęcie leczenia,
− gotowość do zmian,
− oczekiwanie korzyści wtórnych z choroby,
− zaprzeczanie istnieniu choroby lub zaburzenia psychicznego.
Przedstawiono także wyniki najnowszych badań traktujących o wybranej tematyce. W pracy podjęto dyskusję nad przedstawionymi wynikami badań.
Bibliografia
1. Łukaszewski W. Motywacja w najważniejszych systemach teoretycznych. W: Psychologia. Podręcznik akademicki. Gdańsk: GWP; 2000.
2. Reykowski J. Procesy emocjonalne, motywacja, osobowość. Warszawa: PWN; 1992.
3. Doliński D, Łukaszewski W. Mechanizmy leżące u podstaw motywacji. W: Psychologia. Podręcznik akademicki. Gdańsk: GWP; 2000.
4. Doliński D. Inni ludzie w procesach motywacyjnych. W: Psychologia. Podręcznik akademicki. Gdańsk: GWP; 2000.
5. Simon W. Motywacja do psychoterapii jako czynnik wpływający na wyniki leczenia psychoterapią behawioralno-poznawczo-społeczną w Klinice Nerwic IPiN [praca doktorska]. Warszawa: IPiN; 2004.
6. Aleksandrowicz JW, Czabała Cz. Psychoterapia. W: Psychiatria. Terapia, zagadnienia etyczne, prawne, organizacyjne i społeczne. Wrocław: Urban & Partner; 2003.
7. Aleksandrowicz JW. Psychoterapia. Warszawa: PZWL; 2000.
8. Grzesiuk L, (red.). Psychoterapia. Szkoły, zjawiska, techniki i specyfikczne problemy. Warszawa: PWN; 2000.
9. Liebermann MA, Yalom ID, Miles MB. Encounter Groups, fi rst facts. New York: Basic Books; 1973.
10. Horowitz L. Clinical prediction in psychotherapy. New York: Jason Aron son; 1974.
11. Mohr DC, Beutler LE, Engle D, Shoham-Salomon V, Bergan J, Kaszniak AW, Yost EB. Identifi cation of patients at risk for nonresponse and negative outcome in psychotherapy. J Consult Clin Psychol. 1990;58(5):622-8.
12. Tryjarska B. Psychoterapia grupowa. W: Grzesiuk, (red.). Psychoterapia. Warszawa: PWN; 2000.
13. Potoczek A. Trudne momenty w procesie psychoterapii poznawczej. Psychoterapia. 1996;97:53-68.
14. Aleksandrowicz JW, Bierzyński K, Martyniak J, Trzcieniecka A, Zgud J. Skuteczność niektórych form i metod psychoterapii nerwic. Psychoterapia. 1986;53:5-16.
15. Zwoliński M. Subiektywne znaczenie procesu psychoterapii dla pacjenta: paradygmat i metody badania. Psychoterapia. 1992;83:33-43.
16. Elliot R, James E. Varietes of client experience in psychotherapy: An analysis of the literature. Clinical Psychology Review. 1989;9: 443-67.
17. Mroziak B. Orlinsky’ego i Howarda ogólny model psychoterapii. Psychoterapia. 1992;81:19-25.
