Komunikacja interpersonalna – podstawowa umiejętność we współczesnym pielęgniarstwie

Abstrakt

KOMUNIKACJA INTERPERSONALNA – PODSTAWOWA UMIEJĘTNOŚĆ WE WSPÓŁCZESNYM PIELĘGNIARSTWIE

Wstęp. Komunikacja w ochronie zdrowia ma charakter transdyscyplinarny i nawiązuje do wielu dziedzin, w kompleksowym osiąganiu zmian behawioralnych i społecznych. WHO określiła dobrą komunikację interpersonalną jako jedną z pięciu umiejętności niezbędnych do zdrowego i szczęśliwego życia.

Cel. Podkreślenie znaczenia komunikacji interpersonalnej jako podstawowej umiejętności we współczesnym pielęgniarstwie klinicznym.

Materiał i metoda. Opisowe podejście analityczne.

Wyniki. Praca w sposób zwięzły przedstawia istotę komunikacji w opiece zdrowotnej jako interakcji i wymiany informacji pomiędzy wszystkimi uczestnikami systemu ochrony zdrowia (pacjenci, ich rodziny, personel medyczny, współpracownicy, media, urzędnicy państwowi i inni). Zwykło się określać ten rodzaj komunikacji, jako specyficzny rodzaj komunikacji społecznej, która odbywa się na subtelnym poziomie emocjonalnym i intelektualnym, gdzie istotne jest, aby docenić cechy wszystkich jej uczestników. Zostanie przedstawiona koncepcja kompetencji komunikacji i umiejętności niezbędne do skutecznej komunikacji, jak również pokażemy trzy poziomy komunikacji terapeutycznej oraz wyjaśnimy zastosowanie pojęcia transmisji komunikacji w podejściu współczesnym.

Wnioski. Komunikacja interpersonalna w opiece zdrowotnej obok zwykłego przekazu wiadomości, ma również charakter komunikacji oficjalnej gdyż jest częścią działalności zawodowej. Rosnąca świadomość znaczenia komunikacji pozwala na wybór metod komunikacji, ram wartości, w jakich komunikacja się odbywa, umiejętności komunikacyjnych oraz używanych znaków. Zrozumienie zasad i struktury komunikacji interpersonalnej pomaga w tworzeniu skutecznej i oszczędnej komunikacji zawodowej w dziedzinie pielęgniarstwa, co ma wpływ na jakość opieki pielęgniarskiej.