Biografia Roberta Szumana widziana oczami psychiatry

Abstrakt

Robert Schumann (1810-56) romantyk, legendarny kompozytor, pisarz, dziennikarz, założyciel i wieloletni kierownik „Neue Zeitschrift für das Musik”, autor słynnej recenzji wariacji z „La ci darem la mano” z twórczości Chopina. 1830 – „Kapelusze z głów. Oto geniusz!” Odkrywca geniuszu Johanesa Brahmsa (1853). Dziennik: „Spotkanie z Brahmsem. To geniusz.” Od młodości uskarżający się na bóle głowy i stany znacznego obniżenia nastroju. Od około 21 – 22 roku życia, niedowład palców 3 i 4 ręki prawej. Okresy ogromnej aktywności twórczej przeplatały się z czasem nasilenia się stanów depresyjnych. Od około czwartej dekady życia okresowe halucynacje oraz trudności w poruszaniu się. Po próbie samobójczej w lutym 1854 roku na własną prośbę umieszczony został w prywatnej klinice doktora Richardsa w Endenich koło Bonn, gdzie pozostał do końca życia. Przypominając, iż owe wydarzenia miały miejsce blisko pół wieku przed pracami Kraepelina i uwzględniając odmienność języka psychopatologii należy z dużą ostrożnością podchodzić do problemu diagnostyki schorzenia. Aktualnie skłaniamy się do koncepcji Gilberta mówiącej o „psychozie periodycznej” (maniakalno-depresyjnej), który za przyczynę śmierci uznał anoreksję, jeden z symptomów ciężkiej melancholii, co sugeruje ChAD o ciężkim przebiegu z wiodącymi okresami tzw. epizodu mieszanego. Historycznie rozważane były: nietypowy i względnie lekki przypadek dementia praecox (Möbius), schizofrenia rozwijająca się skokami od 1844 roku (Linder), psychoza arteriosklerotyczna w postaci schizofreniczej (Kerner).