Objawy nerwicowe w praktyce klinicznej wg prof. Mieczysława Kaczyńskiego

Abstrakt

Celem pracy jest przedstawienie praktycznych wskazówek, dotyczących terapii zaburzeń nerwicowych, przekazywanych przez prof. Mieczysława Kaczyńskiego, w lubelskiej Klinice Psychiatrii. Pacjenci, zgłaszający tzw. skargi nerwicowe, stanowią grupę wymagającą bardzo wnikliwej analizy klinicznej. Prof. M. Kaczyński podkreślał, że konieczne jest różnicowanie między: - reakcją nerwicową, - zespołem rzekomonerwicowym i – tzw. ,,nerwicą prawdziwą” lub psychonerwicą.

Do pierwszej grupy, należą pacjenci, którzy wskazują na uraz psychiczny wyzwalający zgłaszane skargi. Pomoc terapeutyczna, przynosi dobre rezultaty i schorzenie ustępuje. Bardzo ważną diagnostycznie grupą są pacjenci, u których dolegliwości nerwicowe maskują, rozpoczynające się lub istniejące, lecz o łagodnym przebiegu schorzenie somatyczne lub chorobę psychiczną. W takich przypadkach, powierzchowne badanie zakończone błędną diagnozą nerwicy, może spowodować dramatyczne skutki.

Tak może być w przypadku np. wzrostu ciśnienia śródczaszkowego (,,stadium neurasteniczne guza mózgu”) lub rozpoczynającej się choroby psychicznej (zespół rzekomo nerwicowy rozpoczynającej się schizofrenii). Dlatego, przed ostateczną diagnozą, konieczne są nieraz wielokrotne badania kontrolne, monitorujące strukturę i dynamikę schorzenia. Wykluczenie dwóch pierwszych możliwości diagnostycznych, upoważnia do zakwalifikowania schorzenia do grupy nerwic (psychonerwic).

W takich przypadkach, konieczne jest ujawnienie czynnika etiologicznego, którym najczęściej jest nieuświadamiana sobie przez pacjenta, sytuacja konfliktowa lub frustracyjna. Brak takiej analizy, może skutkować rozwojem, zagrażającej śmiercią samobójczą, reakcji rezygnacyjnej. Wydaje się, że przytoczenie uwag prof. M. Kaczyńskiego, dotyczących obrazu klinicznego zaburzeń nerwicowych, może stanowić dopełnienie informacji, objętych kodami alfanumerycznymi F.40-F.48 Klasyfikacji ICD-10.