Schizofrenia jako proces dyssolucyjny

Abstrakt

Koncepcję ewolucyjno-dyssolucyjną, stworzoną przez J.H. Jacksona, prof. J. Mazurkiewicz przeniósł na grunt psychiatrii, wyróżniając także 4 piętra rozwojowe, ale w odniesieniu do aktywności psychicznej. Proces chorobowy jest procesem odwrotnym do ewolucji i uszkadzając piętro najwyższe, prowadzi do objęcia sternictwa psychicznego przez piętra ewolucyjnie niższe, które zniekształcone przez czynnik etiologiczny, powodują ujawnienie się choroby psychicznej.

Teoria psychofizjologiczna prof. J. Mazurkiewicza wyróżnia 3 typy dyssolucji: – wewnątrzpiętrową (psychonerwice), – prawdziwą, powolną (schizofrenia) i – prędką, deliryjną (zaburzenia świadomości). Prof. J Mazurkiewicz, po dogłębnych analizach kształtowania się, przez setki tysięcy lat, kolejnych pięter ewolucyjnych układu nerwowego – zarówno w procesach rozwoju gatunkowego (filogeneza), jak i rozwoju człowieka (ontogeneza), przeniósł zasady piętrowej koncepcji ewolucyjno-dyssolucyjnej na grunt psychologii i psychiatrii.

W ciągu kilkunastu lat, upływających od narodzin człowieka do pełnoletności, następuje błyskawiczne – biorąc pod uwagę proporcje czasowe – powtórzenie procesu ewolucji, od najstarszych filogenetycznie instynktów do najwyższych funkcji płatów czołowych w pracy przedstawiono proces schizofreniczny w ujęciu teorii ewolucyjno-dyssolucyjnej. Wspomniano także, o rozwijających teorię J. Mazurkiewicza badaniach, prowadzonych w lubelskiej Klinice Psychiatrii.