Symulacja i zaburzenia pozorowane

Abstrakt

Powody, dla których ludzie symulują chorobę są przeróżne, mogą to być spodziewane korzyści finansowe, potrzeba bycia obiektem współczucia, czy też tak prozaiczne jak odczuwanie przyjemności z oszukiwania innego człowieka. Celem niniejszego artykułu jest dokonanie analizy i możliwych strategii wykrywania, diagnozowania symulacji oraz zbliżonych do niej różnych form Zespołu Münchausena – zarówno by proxy jak podobnego zaburzenia rzekomego per procura. Zespół Münchausena klasyfikowany, jako choroba psychiczna charakteryzuje się świadomym tworzeniem u siebie objawów patologicznych. Rozpowszechnienie występowania tego typu zaburzeń jest nieznana. Szacuje się, że 5-10% wszystkich przyjęć do szpitali jest spowodowane zaburzeniami pozorowanymi. Etiologia zespołu Münchausena również nie jest jak dotąd wyjaśniona. W literaturze przedmiotu podkreśla się, że istotne znaczenie w rozwoju tego zaburzenia odgrywają zarówno czynniki somatyczne, jak i psychiczne. Zespół ten jest rzadko rozpoznawany i stanowi prawdziwe wyzwanie dla pracowników służby zdrowia, gdyż sprawia wiele trudności diagnostycznych. Podstawowe znaczenie w diagnostyce odgrywa dobra znajomość postaci klinicznych i symptomów tego zaburzenia, wśród których znajduje się celowe wywoływanie u siebie objawów psychicznych lub fizycznych choroby, patologiczne kłamstwo oraz częsta zmiana miejsc hospitalizacji. Szczególne znaczenie ma szczegółowo zebrany wywiad oraz wnikliwa rozmowa i obserwacja pacjenta przy często rozbieżnych wynikach badań dodatkowych.