Osobowościowe funkcjonowanie pacjentów z diagnozą stwardnienia rozsianego w fazie nasilenia i remisji objawów

Abstrakt

Cel. Celem przeprowadzonych badań było udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie badawcze: czy i w zakresie jakich cech obrazu siebie występują różnice między pacjentami w remisji a pacjentami w fazie nasilenia objawów Multiple Sclerosis?

Grupa badana. badania przeprowadzono na grupie 108 pacjentów z postacią rzutowo-remisyjną stwardnienia rozsianego. Wskaźnik niepełnosprawności określany przy pomocy skali EDSS (Expanded Distabilty Status Scale) w tej grupie wynosił 2,13 pkt. a średni czas trwania choroby 4,3 lata. Średni wiek badanych pacjentów oszacowano na poziomie 32,3 lat. Chorzy w trakcie trwania badań brali udział w terapii Interferonem-beta. W tym okresie przebywali w fazie remisji objawów Multiple Sclerosis.

Metoda. W badaniach zastosowano Test Przymiotnikowy ACL-37 oraz ankietę socjodemograficzną własnej konstrukcji. Obrazy siebie w fazie rzutu i remisji objawów SM porównano testem t-Studenta.

Wnioski.

1. Obraz realny pacjentów w okresie rzutu jest bardziej negatywny niż obraz siebie w okresie remisji choroby.
2. Pacjentów w okresie rzutu charakteryzuje nasilona negatywna postawa względem własnej osoby, unikanie rywalizacji, skłonność do wycofywania się z aktywności nastawionej na osiąganie długotrwałych celów oraz oczekiwanie szybkiej gratyfikacji. Pacjenci doświadczają większej labilności emocjonalnej, cechuje ich osłabiona kontrola emocji. Kontakty społeczne wzbudzają w nich silną ambiwalencję, skłaniają do przyjmowania postawy obronnej. Doświadczanie nasilonych objawów SM koncentruje pacjentów na sobie.
3. Pacjenci w okresie remisji objawów Multiple Sclerosis w porównaniu do funkcjonowania chorych w okresie zaostrzenia SM lepiej radzą sobie z określaniem i osiąganiem celów, nawet tych długotrwałych. Mają większą potrzebę osiągnięć. Uważają, że pracują bardziej efektywnie. Łatwiej uruchamiają posiadane zasoby oraz skuteczniej radzą sobie z wymaganiami dorosłego życia. Stają się bardziej spontaniczni. Wzrasta u nich potrzeba zwracania na siebie uwagi otoczenia. Lepiej kontrolują emocje. Silniej dążą do nawiązywania kontaktów społecznych.
4. Pacjentów zarówno w okresie remisji jak i nasilenia objawów SM cechuje skłonność do poszukiwania stabilności, ciągłości, unikania sytuacji ryzykownych. Chorzy w kontaktach społecznych są czujni i powściągliwi. Zabiegają o wsparcie osób, które uznają za silniejsze, skuteczniejsze w działaniu. Mają poczucie osobistego niepowodzenia. Uważają się za osoby impulsywne, uciekające w świat marzeń od bezpośrednich doświadczeń.